Hala Umut Var mı?

Güzel bir isim bence ama bu günlerde insanlar çocuklarına Umut ismini pek koymuyorlar sanırım. Umutla ilgili en güzel sözleri filmlerde duyuyoruz artık.Günümüzde insanlar umut denilen erdemi kaybetmiş gibiler ki gerek konuşmalarda hatta romanlar hariç kitaplarda bile pek rastlanır oldu bu duygu. Umut neydi peki?

“Küçük bir insan dünyayı bile değiştirebilir.” Leydi Galadriel

Farklı kişiler farklı şekillerde tanımlamışlar aslında, Bazısı “hayatta mutlaka olması gereken şey” diye tanımlarken bir diğeri “Varlığı hem güç hem de acı veren şey…” diye tanımlamış. Bir bakıma yanlış da sayılmaz aslında, bir taraftan gelecek ile ilgili bize cesaret verirken diğer taraftan gerçekleşmeyecek olan şeylere karşı beklenti yaratması açısından bakıldığında gerçekten acı da veriyor…

Peki umutsuz bir hayat ne demek? Yarından beklediğimiz şeylerin aslında hiç gerçekleşmeyeceğini bilmek de çok sıkıcı olmaz mıydı sizce de? Ya da genellikle artık insanlarda bu hakim de sıkıcı ya da monoton hayat da zaten normalmiş gibi kendisini bize kabul ettirdi mi yoksa?

“Bu dünyada hala biraz iyilik var Bay Frodo ve uğruna savaşmaya değer…” Samwise Gamgee

Umudu anlamsız kılan pek çok tecrübeye sahip herkes eminim… Umut bağlanan politikalar, eğitimler hatta sevgililer yarattıkları hayal kırıklıkları ile bile tekrar umutlanmamak için yeterince sebepler verdiler insanlara, diğer taraftan yarını düşünmeden günübirlik kurulan yaşam felsefelerini de anlamak mümkün günümüzde. Sadece kariyer açısından bile bakıldığında sebep dolusu umut ile tüketilen okul yıllarının ardından başarılı kariyer hayallerinin suya düştüğünü görmek artık çok normalleşti. Öyleyse umut sadece bir felsefe mi oldu?

Bence öyle değil, tüm zorluklara rağmen insanlar yine de umutla yaşamayı seviyor… Hiç sebebini merak ettiniz mi? Bunca hayal kırıklıkları sonucunda bile insanlar bir gün yeniden umut edebilmeyi umut ediyor aslında, belki de bu doğamızdan ötürüdür. Tüm duyguları ve düşünceleri bir tarafa bırakacak sanki insanın doğası tamamen umut etmek üzere tasarlanmış…

Ne mi demek istiyorum? Parmağınızı kestiğinizde hiçbir şey yapmaz iseniz, parmak kendi kendini iyileştirmeye çalışıyor aslında tüm metabolizmamız bu şekilde çalışıyor… Yaşamak, ne için? Bir gün daha umudu ile…

Evet evet tüm bedenimiz bunun üzerine çalışıyor aslında ya ruhumuz?Bir daha asla kimseye güvenmeyeceğim diyen insanların zaman içerisinde yine de başkalarına güvenmek istediğini sadece bunu belli edemeyecek kadar yaralı olduklarını gördüm.Uygun bir fırsatı gördüklerinde yeniden umut edebilmek adına çaba sarf ediyorlar.Ruhumuz da böyle değil mi yani? Elbette böyle.

“Karar vermemiz tek şey bize verilmiş zaman ile ne yapacağımızdır.” Gandalf

Peki size sizi hiç hayal kırklığına uğratmayacak birisi olduğunu söylesem şaşırır mıydınız?
Tanrı…
Yok yok o sizin bildiğiniz, çatık kaşlı yargıçtan bahsetmiyorum…
Sevgi dolu, sevecen ve bizi kurtarmaya istekli, bizimle sevinen, bizimle acı çeken Tanrı’dan bahsediyorum…
Böyle biri mi var?
Elbette var…
Bir Tanrı olsaydı zaten böyle olması gerekmez miydi?
Yarattığı insanı seven, zorluklarında O’nu güçlendirmek isteyen, düştüğünde ise kurtarmak için gayret eden bir Tanrı olmasaydı tüm yaratılışımız sadece anlamsız bir oyunun değersiz piyonlarının hikayesi gibi anlamsız ve saçma olmaz mıydı?

“İşte kalıcı olan üç şey vardır: İman, umut, sevgi. Bunların en üstünü de sevgidir.” 1. Korintliler 13:13

İşin aslı her an elimizden alınabilecek maddi şeylere umut bağlamak, tüm ümidimizi duyguları değişebilen insana bağlamak hatta pek çok başka amaca hizmet eden ideolijlere yaslanmak bile yeterince saçma bence…

Ya ya gerçekten bu sevgi dolu Tanrı varsa… Ve sana kalıcı bir umut vermek istiyorsa?
O’nu tanımaya çalışmak hiç de aptalca bir yatırım olmazdı bence.. Ne dersin?

“Beşinci günün şafağında doğuya bakın…” Gandalf